Ακόμα θυμάμαι εκείνη την ημέρα που πήρα την απόφαση να ακολουθήσω το επάγγελμα του ναυτικού. Ήταν μια απόφαση που ερχόταν σε αντίθεση με όσα έλεγα μέχρι τότε ότι θα κάνω στην ζωή μου. Όμως, μόλις άρχισα να ανακαλύπτω τον κόσμο του ναυτικού επαγγέλματος είπα στον εαυτό μου «αυτό θα κάνω!». Ήταν μια απόφαση την οποία κανείς από τον περίγυρο μου δεν περίμενε να πάρω, καθώς κανένας από την οικογένεια μου δεν ασχολείται επαγγελματικά με τη ναυτιλία.
Μεγαλωμένη, όμως, σε νησί με μεγάλη αγάπη και σεβασμό προς την θάλασσα το πήρα τελικά απόφαση «θα γίνω ναυτικός», κι έτσι και έγινε. Οι γονείς μου με στήριξαν σε αυτή μου την επιλογή αν και ήξεραν, όπως άλλωστε κι εγώ, πόσο δύσκολη θα ήταν η συνέχεια. Από όλους άκουγα μια φράση «οι γυναίκες δεν είναι για βαπόρια». Και αυτό σίγουρα με επηρέασε και με έκανε να πεισμώσω και να προσπαθήσω περισσότερο για να επιτύχω το στόχο μου.
Τον Αύγουστο του 2011 πήρα την πολυπόθητη απάντηση για την εισαγωγή μου στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Τα συναισθήματα μου ήταν ανάμεικτα. Από τη μία αισθανόμουν χαρά καθώς είχα πετύχει τον πρώτο μου στόχο και από την άλλη αισθανόμουν και τον φόβο για το άγνωστο. «Και τώρα τί;» αναρωτιόμουν.
Αλλά η πραγματικότητα με προσγείωσε μια και σύντομα ξεκίνησε η αναζήτηση για την πολυπόθητη θέση σε κάποιο βαπόρι. Οι απαντήσεις των εταιρειών ήταν απογοητευτικές και οι αρνήσεις τους έφταναν η μια πίσω από την άλλη. Η πλέον συχνή απάντηση που λάμβανα από τις εταιρείες ήταν ότι «δεν προσλαμβάνουμε κοπέλες».
Το άγχος και η απογοήτευση με είχαν κυριεύσει. Όλα μου φαίνονταν μάταια και έμοιαζε να απομακρύνομαι ολοένα και περισσότερο από το στόχο μου. Πολλές φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω. Όμως, οι δυσκολίες με πείσμωναν περισσότερο και έλεγα μέσα μου για να πάρω κουράγιο και να συνεχίσω ότι «θα τα καταφέρω».
Μπορεί να έχασα έναν χρόνο αλλά τελικά κατάφερα και βρήκα μπάρκο. Την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στο βαπόρι και σκέφτηκα όλο το τρέξιμο, την αγωνία και το χαμένο χρόνο πήρα μια βαθιά ανάσα ανακούφισης.
Σήμερα, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, διανύοντας το τελευταίο εξάμηνο της Ακαδημίας θυμάμαι εκείνες τις στιγμές, σκέφτομαι το άγχος, τον φόβο και την ανασφάλεια που ένοιωθα και πλέον όλα αυτά μου φαίνονται τόσο μακρινά.
Αν κάποιος με ρωτούσε σήμερα εάν τελικά άξιζε τον κόπο η προσπάθεια η απάντησή μου θα ήταν «ναι».
Μπορεί ακόμα να βρίσκομαι στο πρώτο σκαλοπάτι, αλλά ελπίζω να συνεχίσω σε αυτό το επάγγελμα. Ελπίζω κάποια στιγμή αυτή η αρνητική αντιμετώπιση προς τις κοπέλες να σταματήσει και να μας αντιμετωπίζουν ισότιμα με τους άνδρες σπουδαστές και ναυτικούς για να μπορούμε να συνεχίζουμε με επαγγελματισμό και αξιοπρέπεια σε ένα τόσο απαιτητικό και ταυτόχρονα τόσο όμορφο επάγγελμα.
Κουτσαντωνάκη Άννα, τελειόφοιτη σπουδάστρια Α.Ε.Ν. Οινουσσών
Διαβάστε περισσότερες αφηγήσεις από την θεματική ενότητα του isalos.net “Γυναίκες και Θάλασσα” εδώ.
