Προκειμένου να αναπτύξουν τη βέλτιστη στρατηγική για τη διαχείριση των πληρωμάτων στα πλοία τους, οι διαχειρίστριες εταιρείες αναζητούν συνεχώς την ισορροπία ανάμεσα στην ασφάλεια, το κόστος και την αποτελεσματικότητα των ναυτικών. Σε αυτό το πλαίσιο, κάποια από τα σημαντικότερα διλήμματα που έχει να αντιμετωπίσει ο σύγχρονος crew manager είναι ο τρόπος με τον οποίο θα επιλέξει τους κατάλληλους αξιωματικούς για κάθε πλοίο, αλλά και για πόσο καιρό θα πρέπει να διατηρεί την ίδια ακριβώς σύνθεση του πληρώματος εν πλω.
Σύμφωνα με την έρευνα «Effective Crew Project» που διεξάγεται στο Solent University από τον Απρίλιο του 2017 αναφορικά με τη διαχείριση ανθρωπίνων πόρων στη ναυτιλία, στις σύγχρονες ναυτιλιακές εταιρείες συναντώνται δυο βασικά μοντέλα διαχείρισης των πληρωμάτων:
Ορισμένες ναυτιλιακές εταιρείες επιλέγουν να ακολουθούν μια πιο εστιασμένη και πάγια στρατηγική ναυτολόγησης. Πιο συγκεκριμένα δημιουργούν ομάδες 4 συνήθως υψηλόβαθμων αξιωματικών γέφυρας και μηχανής οι οποίες ναυτολογούνται με την ίδια σύνθεση σε σταθερή βάση σε συγκεκριμένα πλοία. Με αυτό τον τρόπο οι εταιρείες στοχεύουν στο να επιτύχουν την καλύτερη δυνατή συνεργασία και επικοινωνία μεταξύ τους αλλά και την αρτιότερη οργάνωσή τους. Άλλες πάλι εταιρείες, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, δεν ακολουθούν κάποια συγκεκριμένη στρατηγική, πάρα μόνο ναυτολογούν τους διαθέσιμους αξιωματικούς σε οποιοδήποτε πλοίο και με οποιαδήποτε σύνθεση. Παρά τη σημαντικότητα του θέματος, η διαθέσιμη βιβλιογραφία είναι περιορισμένη.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι ερευνητές του Solent University πρόκειται να παρουσιάσουν το 2020, τις κυριότερες επιπτώσεις που προκύπτουν από την υιοθέτηση των διαφόρων στρατηγικών διαχείρισης πληρωμάτων από τις ναυτιλιακές εταιρείες. Επιπλέον, οι συμμετέχοντες στο «Effective Crew Project», το οποίο πραγματοποιείται με τη χορηγία των Lloyds Register Foundation και TK Foundation, θα εξετάσουν και θα παρουσιάσουν τις βέλτιστες πρακτικές που υιοθετούν άλλες βιομηχανίες, με σκοπό να συγκρίνουν τα αποτελέσματα αλλά και αντλήσουν συμπεράσματα σχετικά με τη βελτίωση της ασφάλειας, του ευ ζην αλλά και της αποδοτικότητας των ναυτικών εν πλω.
Αξίζει να αναφερθεί πως σύμφωνα με σχετική μελέτη που είχε πραγματοποιήσει η δρ Μαρία Προγουλάκη το 2008, αναφορικά με τις ελληνικές διαχειρίστριες εταιρείες, οι συχνές συνθέσεις πληρωμάτων περιελάμβαναν Έλληνες ανώτατους αξιωματικούς και σε κάποιες περιπτώσεις λοστρόμους σε συνδυασμό με άλλες 2 ή 3 εθνικότητες, συνηθέστερα Φιλιππινέζων και ανατολικο-Ευρωπαίων. Επιπλέον, η ναυτολόγηση συγκεκριμένων συνθέσεων σε ίδια ή αδελφά πλοία ήταν ήδη κοινή πρακτική για τις εταιρείες που είχαν τη δυνατότητα να το πράξουν.
Το 2018 φαίνεται πως τα δεδομένα έχουν πλέον αλλάξει. Η δρ Μαρία Προγουλάκη σημειώνει πως η πρακτική της μίξης περισσότερων διαφορετικών εθνικοτήτων παρατηρείται πλέον και σε αρκετές ελληνόκτητες εταιρείες. Μάλιστα ο λόγος που έχουν οδηγηθεί σε τέτοιες στρατηγικές σύνθεσης δεν είναι αποκλειστικά το κόστος -όπως τη δεκαετία του 1980- αλλά κυρίως ο περιορισμένος αριθμός διαθέσιμων ναυτικών στην εγχώρια αλλά και παγκόσμια αγορά.
