Ο κ. Γιάννης Συρίγος
Του κ. Γιάννη Συρίγου, CFO της Iolcos Hellenic Maritime Enterprises Co. Ltd.
Η άποψή μου είναι ότι μπορεί και πρέπει να υπάρξει μέλλον για τις ελληνικές οικογενειακές ναυτιλιακές επιχειρήσεις. Πολλές φορές το πλεονέκτημα της οικογενειακής εταιρείας είναι πως η ευελιξία της μπορεί να οδηγήσει σε πιο άμεσες και ορθολογικές αποφάσεις απ’ ό,τι μια μεγάλη, εισηγμένη ίσως στο χρηματιστήριο, εταιρεία.
Ας μην ξεχνάμε πως το 2008, όταν η αγορά βρισκόταν στα υψηλότερα επίπεδα όλων των εποχών, οι πιο εξωφρενικές και εξωπραγματικές αγορές πλοίων έγιναν από εισηγμένες εταιρείες. Αυτό συνέβαινε γιατί οι εισηγμένες ναυτιλιακές εταιρείες αποκτούσαν ρευστότητα, την οποία έπρεπε να αξιοποιήσουν άμεσα. Δεν είναι δυνατόν για μια εταιρεία εισηγμένη στο χρηματιστήριο να αντλεί εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια και να τα «έχει στο παντελόνι» έως ότου ολοκληρωθεί ένας ναυτιλιακός κύκλος.
Σε αντίθεση, οι μικρές, οικογενειακές εταιρείες πουλούσαν τα πλοία τους στις εισηγμένες. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό πως το 2008 μπορούσες να πουλήσεις ένα Panamax για $90 εκατ. και να κρατήσεις τα λεφτά, ενώ η εταιρεία που θα αγόραζε το πλοίο θα έμενε τελικά… με τον μουντζούρη στο χέρι.
Οι οικογενειακές εταιρείες είναι, λοιπόν, πιο γρήγορες και αποδοτικές. Από εκεί και πέρα, η επιτυχία εξαρτάται από τις κινήσεις κάθε εταιρείας και τον χρόνο που επιλέγει να τις κάνει. Άλλωστε, εάν μια εταιρεία δεν πιάσει τον κύκλο σωστά, είτε είναι μεγάλη είτε είναι οικογενειακή, μπορεί να πέσει έξω. Τα νούμερα αλλάζουν, η ουσία δεν αλλάζει.
Αναφορικά με τις επιδοτήσεις ‒και ιδίως αυτές από την Ασία‒ υπήρχαν πάντα. Δεν έχει «πέσει έξω» η ελληνόκτητη ναυτιλία που δεν επιδοτήθηκε ποτέ και από κανέναν. Αντιθέτως, η ελληνική ναυτιλία είναι η πρώτη δύναμη στον κόσμο, ενώ η ραχοκοκαλιά της είναι οι οικογενειακές επιχειρήσεις, είτε μικρές είτε μεσαίες είτε μεγάλες. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως μια οικογενειακή επιχείρηση μπορεί να είναι και τεράστια. Μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρείες στον πλανήτη είναι οικογενειακές.
Υπάρχουν σήμερα πολλές τράπεζες οι οποίες προτιμούν να δανείζουν σε οικογενειακές και νοικοκυρεμένες επιχειρήσεις, λόγω των πολύ καλών track records ή επειδή μπορούν να δώσουν εγγυήσεις που ενδεχομένως μια εισηγμένη εταιρεία δεν μπορεί να δώσει.
Θεωρώ λοιπόν ότι οι οικογενειακές ναυτιλιακές επιχειρήσεις μπορούν να επιβιώσουν. Ιδιαίτερα αυτές που έχουν έναν ικανό αριθμό πλοίων, που τους επιτρέπει να διατηρούν χαμηλά λειτουργικά κόστη και νοικοκυρεμένο πορτοφόλι. Από την άλλη, οι επιχειρήσεις οι οποίες διαχειρίζονται ένα με δύο πλοία θα δυσκολευτούν. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο ανταγωνισμός είναι πολύ ισχυρός και είναι πολύ δύσκολο για τις εταιρείες να καταφέρουν να δημιουργήσουν οικονομίες κλίμακος.
Το ανωτέρω κείμενο αποτελεί επιμελημένη εκδοχή της ομιλίας του κ. Γιάννη Συρίγου, η οποία πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της επιμορφωτικής συνάντησης που διοργάνωσε η πρωτοβουλία Isalos.net τον Οκτώβριο του 2018 στο Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη.
