Το περιβάλλον του πλοίου στο οποίο εργάζεται ο ναυτικός διαφέρει από τα περισσότερα εργασιακά περιβάλλοντα στην ξηρά. Κατά την περίοδο που ο ναυτικός βρίσκεται πάνω στο πλοίο, εκείνο αποτελεί παράλληλα χώρο εργασίας αλλά και διαμονής για εκείνον. Αποκλεισμένος από το οικείο περιβάλλον του και το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, ο ναυτικός καλείται για μια μεγάλη χρονική περίοδο να παραμείνει στο συγκεκριμένο περιβάλλον και να συνεργαστεί με ένα συγκεκριμένο σύνολο ατόμων, με τους οποίους θα πρέπει να εργαστεί ως μια ομάδα για την ασφαλή και σωστή λειτουργία του πλοίου. Παράλληλα, με τα ίδια άτομα θα αναπτύξει και κοινωνικές σχέσεις, δημιουργώντας ένα νέο δομημένο «οικογενειακό» περιβάλλον.
Τα παραπάνω ίσως φαντάζουν απαιτητικά για τον περισσότερο κόσμο, ωστόσο όσοι έχουν εργαστεί στα πλοία αναγνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες της καθημερινότητας εν πλω. Αδιαμφισβήτητα, το ναυτικό επάγγελμα δεν απευθύνεται προς όλους, καθώς απαιτεί υπομονή και μια ανθρώπινη ψυχολογία ικανή να αντεπεξέλθει ορισμένες φορές σε αρκετά δύσκολες καταστάσεις.
Στο πρώτο μπάρκο είχα ανέβει προετοιμασμένος, καθώς γνώριζα πως η πρώτη φορά θα ήταν απαιτητική και θα μου έπαιρνε χρόνο να εγκλιματιστώ. Πράγματι, τις πρώτες ημέρες, αν και είχα την τύχη να βρίσκομαι με πλήρωμα πρόθυμο να με εκπαιδεύσει και να με υποστηρίξει, η απόσταση από τον κοινωνικό μου περίγυρο στην ξηρά και το «προστατευτικό δίχτυ» που προσφέρει σαφώς και επηρέασε την ψυχολογία μου.
Ωστόσο, με τον καιρό, όπως και σε κάθε αλλαγή, προσαρμόστηκα. Έγκειται βέβαια και στον χαρακτήρα και τη διάθεση κάποιου να προσαρμοστεί στη νέα τάξη πραγμάτων. Ευτυχώς έκτοτε, όπως και στα επόμενα μπάρκα, με την τεχνολογική πρόοδο η επικοινωνία με τη «στεριά», δηλαδή τον κοινωνικό περίγυρο και τον στενό κύκλο του κάθε ναυτικού, γίνεται πιο προσιτή και εύκολη.
Όσο συχνή και ουσιώδης μπορεί να είναι η επαφή με τα αγαπημένα μας πρόσωπα της στεριάς, η απόσταση πάντοτε θα βρίσκεται εκεί να υπενθυμίζει σ’ εμάς και στους υπολοίπους τη δυσκολία του ναυτικού επαγγέλματος.
Πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου στη βάρδια, μαζί με τον «μπούσουλα» που οδηγούσε το πλοίο, να ταξιδεύει και το μυαλό μου, στέλνοντάς με πίσω στη στεριά, χαρτογραφώντας σχέδια, στόχους και όνειρα.
