Αγαπημένε μου πατέρα
Έμαθα από νωρίς να μην σε έχω. Ήσουν ο Σεβάχ της παιδικής μου φαντασίας, ο ήρωας που δαμάζει τα κύματα, ο πολυταξιδεμένος και κοσμογυρισμένος. Έγινες στα μάτια μου τεράστιος, παντοδύναμος, υπεράνθρωπος.
Σε περίμενα με προσμονή. Ήσουν η φωτογραφία στο κομοδίνο με τους συναδέλφους στο κατάστρωμα.
Δεν ήσουν εκεί όταν έμαθα ποδήλατο. Δεν ήσουν στη σχολική γιορτή, ούτε στην ορκωμοσία μου. Ήσουν ο ήχος του τηλεφώνου ανήμερα τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και στα γενέθλιά μου. «Πώς πάει το σχολείο, πώς περνάω με τους φίλους, μου λείπετε, παιδί μου, σας πεθύμησα. Τώρα πρέπει να κλείσω».
Δεν το έβαλες κάτω. Προσπάθησες πολύ να γεφυρώσεις την απόσταση. Δυσκολεύτηκες κι εσύ να με μάθεις. Φορά με τη φορά, βήμα – βήμα, με πήρες απ’ το χέρι και με ταξίδεψες, μου εξομολογήθηκες τις περιπέτειές σου στους ωκεανούς, μου έδωσες απλόχερα το χρόνο που μας «έκλεψε» η θάλασσα, λίγο χρόνο, μα ουσιαστικό. Κουβέντες περιεκτικές, σαν αυτές που λένε οι άνθρωποι της θάλασσας. Με δίδαξες ότι οι δεσμοί χτίζονται με αλήθειες, με αφοσίωση και επιμονή. Μου έμαθες τι σημαίνει «ταξίδι», πόσο γόνιμη είναι η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η φιλία. Συμπύκνωσες τα «μαθήματα ζωής» σε διηγήσεις που χαράχτηκαν στη μνήμη μου και έγιναν οδηγός μου.
Πλέον ως ανθυποπλοίαρχος καταλαβαίνω πολλά από όσα μου έλεγες και έρχομαι στη θέση σου. Η αγάπη που μου μετέφερες για τη θάλασσα, είναι ίσως το καλύτερο εφόδιο για το επάγγελμά μας και θα με συντροφεύει για πάντα!
Χρόνια πολλά μπαμπά!
