Κατά το πρώτο εξάμηνο του 1939, η εταιρεία «Ελληνικές Μεσογειακές Γραμμές» (ΕΛΜΕΣ) αγόρασε το ολλανδικό επιβατηγό ατμόπλοιο «Oranje Nassau» (ναυπήγησης του 1911), με σκοπό να το δρομολογήσει στη γραμμή Αιγύπτου-Μασσαλίας. Το νέο απόκτημα της ΕΛΜΕΣ μετονομάστηκε σε «Κορινθία», νηολογήθηκε στην ελληνική σημαία και πέρασε αρκετούς μήνες στον Πειραιά υπό μετασκευή. Στο τεύχος της 15ης Νοεμβρίου 1939, τα Ναυτικά Χρονικά προχώρησαν σε ένα αφιέρωμα, προκειμένου να παρουσιάσουν το «Κορινθία» στους αναγνώστες του περιοδικού.
Μετά την πολύμηνη μετασκευή του, η οποία κόστισε περίπου 40.000 λίρες Αγγλίας, το πλοίο απέκτησε την κλάση 100 Α1 του νηογνώμονα Lloyd’s και μετατράπηκε σε πετρελαιοκίνητο. Η συγκεκριμένη αλλαγή πραγματοποιήθηκε ώστε να υπάρχει ομαλή κατανάλωση καυσίμου, χωρίς μεταπτώσεις στην πίεση του λέβητα του πλοίου, και να αποφεύγονται οι «οχληραί ανθρακεύσεις» στον πειραϊκό λιμένα. Η μετασκευή που πραγματοποιήθηκε κατέστησε το «Κορινθία» ιδιαίτερα αποδοτικό πλοίο: με μέση ταχύτητα τους 14 κόμβους στις πρώτες δοκιμές του, κατά το πρώτο κυκλικό ταξίδι μεταξύ Πειραιά και Αλεξάνδρειας, κατανάλωσε μόλις 140 τόνους πετρελαίου.
Το «υποδειγματικότερον επιβατηγόν σκάφος διά την ελληνικήν γραμμήν Αλεξανδρείας-Πειραιώς-Μασσαλίας», όπως αναφέρεται από τα Ναυτικά Χρονικά, είχε τη δυνατότητα να μεταφέρει 300 επιβάτες όλων των θέσεων και χαρακτηριζόταν από πολυτέλεια και άνεση για όσους ταξιδιώτες το προτιμούσαν.
Η σημαντικότατη αυτή επένδυση, που σήμανε μια άνθιση της ελληνικής ακτοπλοΐας στη Μεσόγειο, σύντομα θα βρισκόταν μπροστά στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα και τη σταδιακή κατάρρευση του αμυντικού μετώπου, ο βασιλιάς Γεώργιος Β’ και η ελληνική κυβέρνηση Εμμανουήλ Τσουδερού εγκατέλειψαν την Αθήνα αρχικά με προορισμό την Κρήτη. Μετά την κατάληψη του νησιού από τους Γερμανούς, κατευθύνθηκαν προς το Κάιρο της Αιγύπτου, πόλη που θα αποτελούσε και έδρα της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης. Το «Κορινθία», μαζί με τα «Ιωνία», «Κεφαλληνία», «Λέσβος» και «Σάμος, έπλευσαν στην Αίγυπτο ως επίτακτα πλοία της ελληνικής κυβέρνησης, καθώς είχαν διατεθεί από την είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο για στρατιωτικές μεταφορές και είχαν επανδρωθεί από πληρώματα Εμπορικού Ναυτικού. Σε μια προσπάθεια διάσωσης των ελάχιστων εναπομεινάντων πλοίων της ελληνικής επιβατηγού ναυτιλίας, το Υπουργείο των Ναυτικών και ο αρχηγός του στόλου αποφάσισαν τη διάθεσή τους σε βοηθητικές υπηρεσίες του ελληνικού στόλου. Στο πλαίσιο αυτό, το «Κορινθία» αγκυροβόλησε στην Αλεξάνδρεια και χρησιμοποιούνταν από την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση ως βάση του Υπουργείο των Ναυτικών και του στόλου υποβρυχίων του Πολεμικού Ναυτικού της χώρας.
Η λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου θα έβρισκε το «Κορινθία» ως το μοναδικό επιβατηγό πλοίο εξωτερικών γραμμών της ελληνικής ναυτιλίας. Μάλιστα, σε ό,τι αφορά την ΕΛΜΕΣ, από τα δεκαοκτώ μικρά και μεγαλύτερα επιβατηγά που διέθετε προπολεμικώς, επιβίωσε μόνο το «Κορινθία».
Σύντομα, μετά την παύση των εχθροπραξιών, θα εξυπηρετούσε και πάλι μεσογειακές διαδρομές και πιο συγκεκριμένα τις γραμμές Πειραιά-Αιγύπτου-Συρίας και Πειραιά-Μασσαλίας, σε μια προσπάθεια επανασύνδεσης της ελληνικής ναυτιλίας με τους μεγάλους μεσογειακούς λιμένες. Όπως αναφέρουν τα Ναυτικά Χρονικά στο τεύχος της 1ης Νοεμβρίου 1958, το «Κορινθία» χαρακτηριζόταν στα ξένα λιμάνια ως «περιστερά ειρήνης», καθώς καμία άλλη εταιρεία, αλλά και κανένα γειτονικό κράτος, δεν ήταν σε θέση να διατηρήσει τακτικές γραμμές επιβατηγού ναυτιλίας τόσο σύντομα μετά τον πόλεμο. Για μία διετία μετά τη λήξη του πολέμου χρησιμοποιήθηκε και για την ακτοπλοϊκή σύνδεση Αθήνας και Θεσσαλονίκης, καθώς η σιδηροδρομική σύνδεση είχε καταστραφεί κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών.
Για περισσότερο από μία δεκαετία μετά τη λήξη του πολέμου, το «Κορινθία» θα αποτελούσε ένα από τα δημοφιλέστερα επιβατηγά πλοία στη Μεσόγειο, συγκεντρώνοντας την προτίμηση επιβατών τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό. Αποτέλεσε σύμβολο της ελληνικής επιχειρηματικής δραστηριότητας στον κλάδο της μεσογειακής επιβατηγού ναυτιλίας. To 1958 θα ταξίδευε για τελευταία φορά από το λιμάνι του Πειραιά προς τη Spezia της Ιταλίας, όπου και πωλήθηκε προς διάλυση.
Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για το «Κορινθία» εδώ.
Η ψηφιοποίηση του αρχείου των τευχών από το 1931 έως το 1983 είναι μια ευγενική χορηγία του Ιδρύματος Ευγενίδου, στη μνήμη της Μαριάνθης Σίμου.
