Την 21η Νοεμβρίου 1956 παραδόθηκε το νεότευκτο δεξαμενόπλοιο «Largo» από τα ναυπηγεία Kawasaki στην εταιρεία «Ρέα», συμφερόντων του Κωστή Μ. Λεμού. Το συγκεκριμένο πλοίο κατασκευάστηκε με ένα πρωτοφανές σχεδιαστικό χαρακτηριστικό: τόσο η μηχανή όσο και η γέφυρά του είχαν τοποθετηθεί στο πρυμναίο κατάστρωμα.
Κατά τη σύγχρονη εποχή ‒και εδώ και πολλές δεκαετίες‒ στους περισσότερους τύπους εμπορικών πλοίων έχει καθιερωθεί η κατασκευή της γέφυρας και του «ακομοδέσιου» στο πρυμναίο τμήμα. Ωστόσο, κατά την περίοδο ναυπήγησης του «Largo», ένα τέτοιο γνώρισμα ήταν πρωτοφανές για την παγκόσμια ναυπηγική βιομηχανία, καθώς συνηθιζόταν η τοποθέτηση της γέφυρας στο μέσον του πλοίου. Σύμφωνα με τα Ναυτικά Χρονικά, το «Largo» αποτέλεσε το «πρώτον πλοίον έχον την γέφυραν εις το πρυμναίον κατάστρωμα».
Το περιοδικό, αναγνωρίζοντας την πρωτοποριακή αυτή ναυπήγηση για τα ελληνικά αλλά και διεθνή ναυπηγικά δεδομένα, προχώρησε σε σύντομο φωτογραφικό αφιέρωμα, που περιέγραφε το πλοίο αλλά και το ιστορικό του. Το «Largo» συστήθηκε στους αναγνώστες των Ναυτικών Χρονικών στο τεύχος της 15ης Ιανουαρίου 1957, όπου παραδοσιακά πραγματοποιούνταν η ανασκόπηση του προηγούμενου έτους και η ανάδειξη των σημαντικότερων γεγονότων της χρονιάς.
Το πλοίο διέθετε χωρητικότητα 38.000 dwt και για την πρόωσή του χρησιμοποιούσε μηχανές ατμοστροβίλων 20.750 ίππων, που προσέφεραν ταχύτητα 18,5 κόμβων. Μάλιστα, κατά τις δοκιμές του είχε αναπτύξει ταχύτητα 20 κόμβων. Το «Largo» αποτέλεσε μέρος μια ευρύτατης παραγγελίας δώδεκα πλοίων που κατασκευάζονταν εκείνη την περίοδο στην Ιαπωνία για λογαριασμό του Κώστα Μ. Λεμού. Το ναυπηγείο της Kawasaki περιέλαβε πληθώρα βελτιώσεων στον λέβητα, στη μηχανή του πλοίου αλλά και σε άλλα σημεία, που αύξησαν τόσο την ταχύτητα εκφορτώσεως του πλοίου όσο και την ασφάλεια του πληρώματος. Σύμφωνα με τις πληροφορίες των Ναυτικών Χρονικών, το νεότευκτο δεξαμενόπλοιο είχε ταχύτητα εκφορτώσεως 5.000 τόνων την ώρα.
Συνεχίζοντας το αφιέρωμά του, το περιοδικό αναφέρει τα σημαντικά πλεονεκτήματα που προσέφερε η τοποθέτηση της γέφυρας στο πρυμναίο τμήμα του πλοίου. Πιο συγκεκριμένα, η συγκέντρωση ολόκληρου του πληρώματος και των αξιωματικών στο πίσω μέρος του πλοίου παρείχε μεγαλύτερη ευκολία ενδιαίτησης αλλά και συντήρησης των υπερκατασκευών του σκάφους. Υπό αυτόν τον σχεδιασμό, επίσης, ήταν ευκολότερη και οικονομικότερη η τοποθέτηση του τεχνητού κλιματισμού. Ταυτόχρονα, η τοποθέτηση του βάρους της υπερκατασκευής, που υπολογιζόταν στους 120 τόνους, στην πρύμνη ήταν προτιμότερη για τη διαγωγή (trimming) του πλοίου. Η απουσία ανάγκης για την κατασκευή διαδρόμου μεταξύ του πίσω μέρους του πλοίου και της γέφυρας μείωσε το τελικό νεκρό βάρος του πλοίου. Η πρυμναία γέφυρα του «Largo» προσέφερε επίσης σημαντικές διευκολύνσεις για την εσωτερική επικοινωνία μεταξύ γέφυρας και μηχανοστασίου, ενώ τα μηχανήματα πηδαλιουχίας εγκαταστάθηκαν με μεγαλύτερη ευκολία και θα συντηρούνταν οικονομικότερα. Φυσικά, ο νέος αυτός σχεδιασμός του πλοίου θα δημιουργούσε νέες προκλήσεις για τους πλοηγούς, οι οποίοι ήταν συνηθισμένοι να κατευθύνουν πλοία με τη γέφυρα στο μέσον του σκάφους.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί η αναφορά των Ναυτικών Χρονικών ότι μεγάλος αριθμός εφοπλιστών και ναυπηγών αποφάσισαν να ακολουθήσουν πλέον τη συγκεκριμένη σχεδιαστική κατεύθυνση, με τον αριθμό των παραγγελιών για πλοία που διέθεταν τις μηχανές και τις γέφυρες στο πρυμναίο τμήμα τους να αυξάνεται εντυπωσιακά.
Το «Largo» θα απέπλεε για το παρθενικό του ταξίδι αμέσως μετά την παράδοσή του από τα ιαπωνικά ναυπηγεία. Την 21η Νοεμβρίου 1956 θα ξεκινούσε από το Κόμπε για τον Περσικό Κόλπο, προκειμένου να φορτώσει αργό πετρέλαιο. Το πρώτο αυτό ταξίδι θα σηματοδοτούσε μια νέα εποχή στον σχεδιασμό και στην κατασκευή εμπορικών πλοίων, με την πρυμναία γέφυρα σταδιακά να εκτιμάται για τα πλεονεκτήματά της, δικαιώνοντας την επιλογή του Κώστα Μ. Λεμού να προχωρήσει στη σχεδιαστική αυτή καινοτομία.
Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για το αφιέρωμα στο «Largo» εδώ.
Η ψηφιοποίηση του αρχείου των τευχών από το 1931 έως το 1983 είναι μια ευγενική χορηγία του Ιδρύματος Ευγενίδου, στη μνήμη της Μαριάνθης Σίμου.
