Στις 19 Μαΐου 1954 ολοκληρώθηκε η κατασκευή του φορτηγού «Pindar» από τα ναυπηγεία Short Brothers Ltd. στο Sunderland της Αγγλίας. Το νεότευκτο πλοίο ναυπηγήθηκε για λογαριασμό της Lyras Brothers Limited του Λονδίνου ως μέρος της επέκτασης του στόλου του Οίκου Λύρα που επιτελούνταν στα μέσα της δεκαετίας του 1950.
Από την πρώτη στιγμή, το «Pindar» θα κέντριζε την προσοχή της διεθνούς ναυτιλιακής βιομηχανίας αλλά και του εξειδικευμένου Τύπου. Τα Ναυτικά Χρονικά πραγματοποίησαν αφιέρωμα στο «Νεότευκτον Φορτηγόν Πίνδαρ» στις 15 Ιουνίου 1954, παρουσιάζοντας τις ναυπηγικές κατακτήσεις του Οίκου Λύρα στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Όπως αναφέρει μάλιστα το περιοδικό, αφιέρωμα στο «Pindar» είχε ήδη φιλοξενηθεί στις σελίδες του αγγλικού περιοδικού Motorship.
Το «Pindar» αναφέρεται από το περιοδικό ως χαρακτηριστικό «δείγμα της συγχρόνου ναυπηγικής και των νεωτέρων διά τα τραμπς φορτηγά αντιλήψεων». Διέθετε χωρητικότητα 10.300 dwt και ανοικτό shelter-deck, ενώ ως καύσιμο για την πρόωσή του χρησιμοποιούσε ντίζελ. Η μηχανή του πλοίου ήταν ελβετικής κατασκευής τύπου Sulzer 5.600 ίππων και προσέφερε υπηρεσιακή ταχύτητα που έφτανε τους 14 κόμβους σε έμφορτη κατάσταση. Σύμφωνα με πληροφορίες του περιοδικού που δημοσιεύτηκαν σε επόμενα έτη, η προβλεπόμενη αυτή ταχύτητα αποδείχθηκε «υπερτέραν των προβλεπομένων», χαρίζοντας εξαιρετική ταχύτητα στο «Pindar». Όπως αναφέρουν τα Ναυτικά Χρονικά, οι επικεφαλής της Lyras Brothers Ltd, διαχειρίστριας εταιρείας του πλοίου, επόπτευσαν τόσο την κατάρτιση των σχεδίων του «Pindar» όσο και την κατασκευή του.
Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στον εξοπλισμό του «Pindar». Όλα σχεδόν τα βοηθητικά μηχανήματα του πλοίου ήταν ηλεκτροκίνητα. Τα διαμερίσματα του πληρώματος βρίσκονταν στο μέσον του πλοίου και χαρακτηρίζονταν ως «ωραιότατα». Οι καμπίνες του αξιωματικού και του κατώτερου πληρώματος διέθεταν μία ή δύο κλίνες, πλήρη θέρμανση αλλά και τεχνητό εξαερισμό. Μάλιστα, τα Ναυτικά Χρονικά της 1ης Ιανουαρίου 1955 χαρακτηρίζουν το ελληνικής ιδιοκτησίας φορτηγό ως το «πλουσιότερον εις εξοπλισμόν φορτηγόν σκάφος, αγγλικής κατασκευής».
Αξίζει να σημειωθεί ότι το όνομα του πλοίου, αφιερωμένο στον αρχαίο λυρικό ποιητή Πίνδαρο, αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της ονοματοδοσίας πλοίων υπό τη διαχείριση του Οίκου Λύρα, ο οποίος διατηρεί μια παράδοση στην ονομασία πλοίων αφιερωμένων σε αρχαίους Έλληνες μουσικούς και καλλιτέχνες.
Σε ό,τι αφορά την εμπορική του εκμετάλλευση, το «Pindar» θεωρείτο ενδιάμεσος τύπος φορτηγού πλοίου μεταξύ tramp και liner (ικανό να εξυπηρετήσει τόσο την tramp όσο και τη liner αγορά).
Το «Pindar» θα άφηνε τη δική του εποχή στον σχεδιασμό και στην κατασκευή πλοίων. Τα Ναυτικά Χρονικά, μνημονεύοντας το πλοίο του Οίκου Λύρα, αναφέρθηκαν σε αυτό σε αφιέρωμα της 15ης Ιανουαρίου 1958 με τίτλο «Τα πρωτοποριακά σκάφη». Οι σελίδες του περιοδικού αναφέρουν ότι, κατά την ολοκλήρωση της κατασκευής του, η χρησιμότητα της εντυπωσιακής του ταχύτητας αμφισβητήθηκε από μέλη της ναυτιλιακής κοινότητας. Ωστόσο, τα εμπορικά αποτελέσματα δικαίωσαν την πρωτοποριακή σκέψη των Αφών Λύρα: η ικανοποιητική χωρητικότητα σε συνδυασμό με τη συντόμευση των εμπορικών του πλόων, λόγω της ταχύτητάς του, υπερκάλυπταν τα ελαφρώς αυξημένα λειτουργικά του έξοδα.
Η επιτυχημένη κατασκευή του «Pindar» θα οδηγούσε τον Οίκο Λύρα στην περαιτέρω επαύξηση και ανανέωση του στόλου του, με τη ναυπήγηση περισσότερων νεότευκτων. Οι Αφοί Λύρα, στρέφοντας την επενδυτική τους προσοχή στα γερμανικά ναυπηγεία Howaldtswerke του Κιέλου, θα προχωρούσαν σε παραγγελίες για πλοία όπως τα «Ορφεύς» και «Φοίβος», ο σχεδιασμός και η ναυπήγηση των οποίων συνοδεύτηκαν από ακόμη μεγαλύτερες βελτιώσεις και καινοτομίες.
Το «Pindar» αποτέλεσε μια επενδυτική και ναυπηγική πρωτοβουλία που αποδείχθηκε ιδιαίτερα αποδοτική και συνέβαλε στην περαιτέρω επένδυση του Οίκου Λύρα σε σύγχρονα και καινοτόμα νεότευκτα. Η αναγνώριση της καινοτόμου αυτής ναυπήγησης από τη διεθνή ναυτιλιακή κοινότητα αποτέλεσε μία ακόμη περίπτωση πρωτοπορίας μελών της ελληνικής ναυτιλιακής κοινότητας, μόλις δέκα χρόνια μετά τον καταστροφικό Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για το «Pindar» εδώ.
Η ψηφιοποίηση του αρχείου των τευχών από το 1931 έως το 1983 είναι μια ευγενική χορηγία του Ιδρύματος Ευγενίδου, στη μνήμη της Μαριάνθης Σίμου.
