Οι αρχές της δεκαετίας του 1950 αποτέλεσαν μια μεταβατική εποχή τόσο για την ελληνική ναυτιλία όσο και για την ιαπωνική ναυπηγική βιομηχανία. Από τη μία, η ελληνική ναυτιλιακή κοινότητα βρισκόταν σε περίοδο ανάκαμψης μετά τις καταστροφικές συνέπειες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Από την άλλη, η ιαπωνική ναυπηγική βιομηχανία, παρά το υψηλό επίπεδο παραγωγικής ικανότητας και τεχνογνωσίας που είχε επιτύχει πριν από το ξέσπασμα του πολέμου, θα βρισκόταν σε δυσμενή θέση μεταπολεμικά, καθώς οι υποδομές της είχαν υποστεί σημαντικά πλήγματα από βομβαρδισμούς.
Τα Ναυτικά Χρονικά, στο τεύχος της 1ης Απριλίου 1952, μετέφεραν μια είδηση στο αναγνωστικό τους κοινό, που έμελλε να εγκαινιάσει μια σημαντική σελίδα στη ναυτιλιακή ιστορία των δύο χωρών. Όπως αναφέρει το περιοδικό, στις 10 Φεβρουαρίου 1952 καθελκύστηκε το «στροβιλοκίνητο» δεξαμενόπλοιο «Tini» από τα ναυπηγεία Sakurajima της εταιρείας Hitachi. Το νεότευκτο πλοίο αποτελούσε το πρώτο από μια σειρά αδελφών πλοίων που είχε παραγγείλει ο Ιωάννης Μ. Καρράς στα συγκεκριμένα ναυπηγεία. Ταυτόχρονα, αποτέλεσε το πρώτο πλοίο ελληνικών συμφερόντων που καθελκύστηκε σε ιαπωνικά ναυπηγεία.
Το «Tini» διέθετε χωρητικότητα 19.000 dwt και είχε εξοπλιστεί για την πρόωσή του με μηχανές ατμοστροβίλων 8.000 ίππων, που θα έδιναν στο πλοίο ταχύτητα 15 κόμβων. Ήταν κατασκευασμένο κατά 95% με τη σύγχρονη για την εποχή μέθοδο της ηλεκτροσυγκόλλησης, ενώ τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για τη ναυπήγησή του ήταν άφλεκτα, με γνώμονα την αύξηση του βαθμού ασφάλειας για το πλήρωμα. Το νεότευκτο του Οίκου Ι. Μ. Καρρά είχε πλήρωμα 51 μελών, τα διαμερίσματα των οποίων παρείχαν σύγχρονες ανέσεις, με τους κοινόχρηστους χώρους των ενδιαιτημάτων να είναι εφοδιασμένοι με τεχνητό εξαερισμό.
Η καθέλκυση του «Tini» έμελλε να αποδειχθεί μια ιστορική στιγμή τόσο για την ελληνική ναυτιλιακή κοινότητα, που μεταπολεμικά επιζητούσε την ανανέωση και την επέκταση του στόλου της, όσο και για την ιαπωνική ναυπηγική βιομηχανία, η οποία ξεκίνησε να συγκεντρώνει το ναυπηγικό ενδιαφέρον της διεθνούς ναυτιλιακής κοινότητας.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η ναυπήγηση του «Tini» θα αποτελούσε σημείο εκκίνησης για σημαντικότατες ναυπηγικές επενδύσεις ελληνικών ναυτιλιακών οίκων στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, που φτάνουν μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Σε ό,τι αφορά τη δεκαετία του 1950, οι ελληνικές ναυπηγήσεις θα αυξάνονταν σε εκθετικό βαθμό. Πιο συγκεκριμένα, σε πολυσέλιδο αφιέρωμα των Ναυτικών Χρονικών στις 15 Μαΐου 1956, η Ιαπωνία χαρακτηρίζεται ως η χώρα όπου 200.000 τεχνίτες και εργάτες στα ιαπωνικά ναυπηγεία οικοδομούν την «αυριανή ισχύ της ναυτιλλομένης Ελλάδος». Είναι χαρακτηριστική η φράση ανώνυμου Έλληνα εφοπλιστή, που παρατίθεται στο συγκεκριμένο δημοσίευμα, ο οποίος δήλωσε με εμφατικό τρόπο ότι «τα πλοία σπείρονται σήμερον και φυτρώνουν την επομένη, συντελείται πράγματι ένα τεχνικό θαύμα». Μάλιστα, εκείνη τη χρονιά, οκτώ στα δέκα πλοία στις «εσχάρες» των ιαπωνικών ναυπηγείων ήταν συνδεδεμένα με παραγγελίες Ελλήνων πλοιοκτητών.
Η έντονη δραστηριοποίηση των Ελλήνων εφοπλιστών στα εδάφη της Ιαπωνίας από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 θα είχε ως συνέπεια μια έντονη και άνευ προηγουμένου επαφή μεταξύ των δύο λαών, σε κάθε επίπεδο. Ο τεράστιος αριθμός παραγγελιών ελληνικών συμφερόντων κατά τις επόμενες δεκαετίες θα βοηθούσε την ιαπωνική ναυπηγική βιομηχανία να αποκτήσει πρωταγωνιστικό ρόλο σε παγκόσμιο επίπεδο.
Για τον Ιωάννη Μ. Καρρά, η κατασκευή του «Tini» αποτέλεσε την αφετηρία μιας πολυετούς παράδοσης ναυπηγήσεων στην Ιαπωνία. Ο αείμνηστος Έλληνας πλοιοκτήτης θα διατηρούσε συστηματικές επιχειρηματικές σχέσεις με τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, πραγματοποιώντας μάλιστα ένα ακόμη ναυπηγικό πρόγραμμα στην Ιαπωνία κατά τη δεκαετία του 1960. Μέχρι και σήμερα, ο Οίκος Ι. Μ. Καρρά διατηρεί στενές σχέσεις συνεργασίας με την ιαπωνική ναυπηγική βιομηχανία.
Το μοντέλο του δεξαμενόπλοιου «Tini» καθώς και ο πίνακας των αδελφών του πλοίων φιλοξενήθηκαν στην έκθεση Maru: Greeks in the Shipyards of Japan έπειτα από ευγενική παραχώρηση της Carras (Hellas) S.A.
Μπορείτε να διαβάσετε το αφιέρωμα των Ναυτικών Χρονικών στο «Tini» εδώ.
Η ψηφιοποίηση του αρχείου των τευχών από το 1931 έως το 1983 είναι μια ευγενική χορηγία του Ιδρύματος Ευγενίδου, στη μνήμη της Μαριάνθης Σίμου.
