Στις 16 Ιανουαρίου 1969 καθελκύστηκε το πλοίο μεταφοράς γενικού φορτίου «Ικτίνος» από τα αγγλικά ναυπηγεία Doxford & Sunderland. Τα Ναυτικά Χρονικά παρουσίασαν το νέο απόκτημα της ελληνικής ναυτιλίας σε μια σειρά δημοσιευμάτων, στα οποία καταγράφηκαν τα σημαντικότερα τεχνικά χαρακτηριστικά του νεότευκτου «φορτηγού-λάινερ».
Η καθέλκυση του «Ικτίνος» παρουσιάστηκε στο τεύχος της 15ης Φεβρουαρίου 1969, συνοδευόμενη από φωτογραφικό υλικό της τελετής ονοματοδοσίας. Στις στήλες των Ναυτικών Χρονικών, το «Ικτίνος» αναφέρθηκε ως «εξελιγμένου τύπου» liner φορτηγό, το οποίο είχε σχεδιαστεί ώστε να διαθέτει εξαιρετικά υψηλή ταχύτητα: κατά τις δοκιμές του, το πλοίο έφτασε την ταχύτητα των 19,9 μιλίων ανά ώρα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Οίκος Λύρα εκείνη την περίοδο είχε θέσει όλα του τα πλοία «υπό την Κυανόλευκον», με το «Ικτίνος» επίσης να εγγράφεται στο ελληνικό νηολόγιο.
Στο τεύχος της 1ης Αυγούστου 1969, στη στήλη «Τεχνικά Θέματα», τα Ναυτικά Χρονικά παρουσίασαν με κάθε λεπτομέρεια τις προδιαγραφές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά του «Ικτίνος». Το νεότευκτο, αγγλικής κατασκευής, αποτέλεσε το πρώτο μιας σειράς οκτώ αδελφών πλοίων που παραγγέλθηκαν στα ναυπηγεία Doxford από τον Οίκο Λύρα και τον Οίκο Φαφαλιού. Ολόκληρη η παραγγελία κόστισε περισσότερες από 10 εκατομμύρια λίρες.
Το «Ικτίνος» διέθετε χωρητικότητα 16.800 dwt, με μέγιστο μήκος 539 πόδες και μέγιστο πλάτος 70 πόδες. Η κύρια μηχανή του ήταν κατασκευής Clark/Sulzer του τύπου 7RD76, με μέγιστη συνεχή απόδοση 11.200 ίππους και υπηρεσιακή ταχύτητα 17,5 κόμβων. Το «Ικτίνος» κατασκευάστηκε σύμφωνα με το πιστοποιητικό κλάσεως 100A1 του νηογνώμονα Lloyd’s. Το γενικό σχέδιο του πλοίου παρουσίασε «λίαν ευχάριστον όψιν» και βρισκόταν σε πλήρη συμφωνία με τις σύγχρονες ‒για την εποχή‒ ναυπηγικές τάσεις. Ειδική φροντίδα δόθηκε στους χώρους της ενδιαιτήσεως, ώστε να συμπεριληφθούν στη σχεδίαση του πλοίου όλες οι απαιτήσεις των πλοιοκτητών.
Με την ολοκλήρωση της κατασκευής και μετά το πέρας των δοκιμών του, το «Ικτίνος» παραδόθηκε στους ιδιοκτήτες του στις 10 Ιουλίου 1969. Ιδιαίτερα κατά τα πρώτα χρόνια ζωής του, το πλοίο μεταφοράς γενικών φορτίων πολύ συχνά θα απασχολούνταν σε συμβόλαια χρονοναύλωσης.
Η συγκεκριμένη εμπορική εκμετάλλευση του «Ικτίνος», μάλιστα, αποτέλεσε αφορμή για διεθνείς επαίνους από τη ναυτιλιακή κοινότητα. Στο τεύχος της 15ης Ιουνίου 1970, τα Ναυτικά Χρονικά δημοσίευσαν επιστολή του Β. A. Grauer, αντιπροέδρου της εταιρείας Canadian-Gulf Line, ο οποίος στις 6 Μαΐου 1970 έστειλε γράμμα συγχαρητηρίων στους πλοιοκτήτες του «Ικτίνος».
Όπως αναφέρει ο συγγραφέας της επιστολής, ο ίδιος είχε ταξιδέψει ως επιβάτης του πλοίου με προορισμό τους λιμένες του Τόκιο και της Τζακάρτας. Υπήρξε πλήρως ικανοποιημένος με την απόδοση του πλοίου, την οποία χαρακτήρισε «εξαίρετη», τονίζοντας μάλιστα ότι το «Ικτίνος» είναι «άριστα σχεδιασμένον». Εξαιρετικές εντυπώσεις αποκόμισε και από το πλήρωμα, δηλώνοντας ότι: «Δικαιούσθε επιπροσθέτως συγχαρητηρίων διά την έξοχον συγκρότησιν του πληρώματος του σκάφους ‒τους αξιωματικούς και το κατώτερον πλήρωμα‒ υπό την διοίκησιν του ικανού πλοιάρχου κ. Μιχαήλ Τσεβδού […]. Ελπίζω εις το μέλλον να αναζητήσωμεν τας υπηρεσίας του καλού σας σκάφους».
Η επιστολή του εκπροσώπου της Canadian-Gulf Line έδωσε την αφορμή στα Ναυτικά Χρονικά να αναφερθούν στη σχέση της ελληνικής ναυτιλίας με τις χρονοναυλώσεις. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε το περιοδικό, πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η ναυλαγορά για τις χρονοναυλώσεις αποτελούσε για το ελληνικό φορτηγό πλοίο «απαγορευμένη ζώνη»: Ήταν μεγάλο σε ηλικία και δεν έχαιρε εκτίμησης από τους φορτωτές υψηλής αξίας φορτίων, ενώ ταυτόχρονα «δεν ήταν ευπρόσδεκτο» από τις εταιρείες τακτικών γραμμών. Ωστόσο, το φαινόμενο αυτό αντιστράφηκε πλήρως στις επόμενες δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα Ναυτικά Χρονικά, παρουσιάζοντας την απόλυτη μεταστροφή της παραπάνω προπολεμικής κατάστασης, αναφέρουν ότι, κατά την περίοδο γραφής, από τις δέκα χρονοναυλώσεις που ανακοινώνονται, οι μισές αναφέρονται σε πλοία της ελληνόκτητης ναυτιλίας.
Η ναυπήγηση του «Ικτίνος» αποτέλεσε ένα σημαντικό κεφάλαιο των επενδύσεων του Οίκου Λύρα στην αγορά των νεότευκτων στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Ταυτόχρονα, η άριστη κατασκευή του πλοίου και η αποδοτική εμπορική του εκμετάλλευση συνέβαλαν στη συνέχιση της επιτυχημένης πορείας του ελληνόκτητου στόλου στον τομέα των χρονοναυλώσεων κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Αξιοσημείωτο δε είναι το γεγονός ότι, μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1960, σημαντικοί εφοπλιστικοί οίκοι έδιναν ψήφο εμπιστοσύνης στην αγγλική ναυπηγική βιομηχανία, παρά την εδραίωση των Ιαπώνων ομολόγων τους σε διεθνές επίπεδο.
Μπορείτε να διαβάσετε ένα από τα αφιερώματα των Ναυτικών Χρονικών στο «Ικτίνος» εδώ.
Η ψηφιοποίηση του αρχείου των τευχών από το 1931 έως το 1983 είναι μια ευγενική χορηγία του Ιδρύματος Ευγενίδου, στη μνήμη της Μαριάνθης Σίμου.
