Στο τεύχος της 1ης Μαΐου 1969, τα Ναυτικά Χρονικά προχώρησαν σε αφιέρωμα που αφορούσε την καθέλκυση του αντιλίμπερτυ SD14 «Miss Papalios» από τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, σε μια περίοδο κατά την οποία η ελληνική ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, και ιδιαίτερα τα Ελληνικά Ναυπηγεία, κατέγραφαν ιδιαίτερη ανάπτυξη.
Το «Miss Papalios» υπήρξε το τρίτο κατά σειρά φορτηγό τύπου SD14 που ναυπηγούνταν στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά για λογαριασμό του Οίκου Ν. Παπαλιού, από μια συνολική παραγγελία έξι νεότευκτων. Η τελετουργική καθέλκυση του «Miss Papalios» πραγματοποιήθηκε με την τετράχρονη εγγονή του πλοιοκτήτη, Ντορίνα Παπαλιού, να σπάει την «πατροπαράδοτον φιάλην καμπανίτου» επί του νέου πλοίου, ως ανάδοχός του.
Η ναυπήγησή του ήταν ιδιαίτερα σύντομη και έτυχε ειδικής αναφοράς από τα Ναυτικά Χρονικά. Από την τοποθέτηση της τρόπιδος (keel-laying) χρειάστηκαν μόλις 10 εβδομάδες για να επιτευχθεί η καθέλκυση του πλοίου. Το επίτευγμα αυτό αντανακλούσε τη βελτίωση των δυνατοτήτων των Ελληνικών Ναυπηγείων στην πάροδο των ετών. Άλλωστε, ήταν χαρακτηριστικά τα όσα ανέφερε ο τότε τεχνικός γενικός διευθυντής των Ελληνικών Ναυπηγείων, Χ. Καλδής, ο οποίος κατά τον χαιρετισμό του ανακοίνωσε ότι το πρώτο φορτηγό τύπου SD14 ναυπηγήθηκε εντός 120 ημερών, το δεύτερο εντός 90 ημερών, το τρίτο εντός 80 ημερών και το τέταρτο («Miss Papalios») εντός 70 ημερών. Το νεότευκτο πλοίο του Οίκου Παπαλιού διέθετε χωρητικότητα 15.000 dwt και υπηρεσιακή ταχύτητα 14 κόμβων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ναυπήγηση του πλοίου έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια μιας ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας συγκυρίας. Το κλείσιμο της Διώρυγας του Σουέζ είχε προκαλέσει ιδιαίτερο προβληματισμό, καθώς η αναδιάταξη των εμπορευματικών ροών είχε περιορίσει τη διέλευση πλοίων από τη Μεσόγειο Θάλασσα, περιορίζοντας συνεπακόλουθα και τον αριθμό πλοίων που προέβαιναν σε εργασίες επισκευών στα Ελληνικά Ναυπηγεία.
Προκειμένου να αντισταθμίσουν τη μείωση του αριθμού πλοίων προς επισκευή, τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά ευελπιστούσαν σε μια ευρύτερη στροφή προς την κατασκευή νεότευκτων πλοίων, και δη πλοίων μεγαλύτερου μεγέθους. Την ίδια ώρα, τα διαθέσιμα slots στα διεθνή ναυπηγεία ήταν οριακά εξαντλημένα με ορίζοντα το 1973, συντελώντας στο να διαφαίνεται ότι η συγκεκριμένη χρονική συγκυρία ήταν η καταλληλότερη ώστε τα Ελληνικά Ναυπηγεία να διεκδικήσουν ένα μέρος της διεθνούς αγοράς ναυπηγήσεων. Όπως έγραφαν χαρακτηριστικά και τα Ναυτικά Χρονικά της περιόδου: «Οριστική η στροφή προς τας υπερμεγέθεις κατασκευάς» και «Τάνκερς μαμμούθ θα κατασκευάζωνται συντόμως εις τα Ελληνικά Ναυπηγεία». Μπορεί οι τίτλοι αυτοί να μην αποδείχθηκαν αληθινοί, αλλά είναι ενδεικτικοί των τότε εκτιμήσεων καθώς και του ενθουσιασμού για την πορεία της ναυπηγικής βιομηχανίας της χώρας.
Σε ευρύτερο πλαίσιο, είναι άξιο αναφοράς πως τα SD14 αποτέλεσαν βασικό σημείο αναφοράς για την ελληνική ναυπηγική βιομηχανία, καθώς σημαντικός αριθμός πλοίων αυτού του τύπου ναυπηγήθηκαν στην Ελλάδα. Η Austin & Pickersgill είχε αδειοδοτήσει τα Ελληνικά Ναυπηγεία του Σταύρου Νιάρχου για την παραγωγή συγκεκριμένου αριθμού SD14, με το πρώτο νεότευκτο να ολοκληρώνεται το 1968. Μάλιστα, η Aegis του Οίκου Παπαλιού είχε αποτελέσει μία από τις πρώτες εταιρείες που εμπιστεύτηκαν αυτόν τον νέο τύπο πλοίου, καθώς μόλις δύο χρόνια νωρίτερα, την 1η Δεκεμβρίου 1967, είχε καθελκυστεί το πρώτο φορτηγό πλοίο SD14 της εταιρείας, το «Μίμης Ν. Παπαλιός».
………………………………………..
Μπορείτε να διαβάσετε το αφιέρωμα των Ναυτικών Χρονικών στην καθέλκυση του «Miss Papalios» εδώ.
Η ψηφιοποίηση του αρχείου των τευχών από το 1931 έως το 1983 είναι μια ευγενική χορηγία του Ιδρύματος Ευγενίδου, στη μνήμη της Μαριάνθης Σίμου.
