Η Σχολή Σήμερα
Η Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού Ηπείρου βρίσκεται στην πόλη της Πρέβεζας. Η Σχολή βρίσκεται στην περιοχή Βαθύ, 1,2 χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης και 1,3 χιλιόμετρα από το ιστορικό κέντρο της Πρέβεζας. Το 1973 μέχρι το 1992 λειτουργούσε σα Σχολή Ραδιοτηλεγραφητών. Το 1991 λειτούργησε, παράλληλα, και η Σχολή Πλοιάρχων.
Η Σχολή παρέχει την δυνατότητα στους σπουδαστές να διαμένουν εντός των κτηριακών της εγκαταστάσεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην ΑΕΝ Ηπείρου υπάρχει και ένα ολοκληρωμένο παλαιό σύστημα επικοινωνιών πλοίου. Βέβαια, τα συστήματα επικοινωνιών ανανεώθηκαν το 2015 με νέα τα οποία συναντάμε στα σύγχρονα πλοία. Δεν παρέχεται δυνατότητα σίτισης στη Σχολή τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Σχετικά με την Πρέβεζα
Η Πρέβεζα ανήκει στην περιφέρεια Ηπείρου και στον Δήμο Πρέβεζας. Είναι η πρωτεύουσα του Νομού Πρεβέζης, πόλη και λιμένας της Ηπείρου. Με βάση την απογραφή του 2011 ο συνολικός πληθυσμός του Δήμου Πρέβεζας ανερχόταν σε 31.733 κατοίκους.
– Πρέβεζα – Δήμος Πρέβεζας – Ήπειρος
– Ιστοσελίδα Δήμου Πρέβεζας
– Χρήσιμα Τηλέφωνα
Μεταφορά από και προς την Πρέβεζα
Η Πρέβεζα συνδέεται με το δίκτυο των Λεωφορείων ΚΤΕΛ με καθημερινά δρομολόγια από και προς τις πιο σημαντικές πόλεις της Δυτικής Ελλάδας και βεβαίως την Αθήνα. Στην ιστοσελίδα του ΚΤΕΛ μπορείτε να βρείτε τα δρομολόγια καθώς και να αγοράσετε εισιτήριο. Η σπουδαστική ταυτότητα που χορηγεί η Σχολή γίνεται αποδεκτή στο ΚΤΕΛ Πρέβεζας, αλλά όχι σε άλλα ΚΤΕΛ ούτε και σε άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς στην Ελλάδα. Εάν χρειάζεστε οποιαδήποτε διευκρίνιση ως προς το ζήτημα των μετακινήσεών σας μπορείτε να συμβουλευτείτε την γραμματεία της Σχολής. Καλό θα ήταν κάθε εξάμηνο που γίνεται η ανανέωση της σπουδαστικής ταυτότητας να ζητάτε και μια βεβαίωση σπουδών για τα ΚΤΕΛ από την γραμματεία της σχολής.
Μεταφορά από και προς τη Σχολή
Υπάρχει γραμμή αστικού λεωφορείου η οποία εξυπηρετεί και την Ακαδημία. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε μέσα στην πόλη σε κάθε στάση καθώς και στον πίνακα ανακοινώσεων της Σχολής. Επίσης, μπορείτε να βρείτε χρήσιμες πληροφορίες στην Ιστοσελίδα Αστικού Πρέβεζας.
Μηνιαία έξοδα
Το μέσο κόστος για την ενοικίαση ενός σπιτιού ανέρχεται σε 150 με 280 ευρώ μηνιαίως. Βέβαια, έχετε την δυνατότητα εάν το θελήσετε να διαμείνετε εντός της Σχολής. Το μέσο κόστος για ένα σπουδαστή/σπουδάστρια που διαμένει στη Σχολή, κυμαίνεται από 200 έως 300 ευρώ μηνιαίως. Με την αγορά μαγειρικών σκευών μπορείτε να μειώσετε το κόστος ζωής κατά πολύ, μαγειρεύοντας εντός της Σχολής. Για να μπορείτε, όμως, να έχετε τέτοια σκεύη μέσα στους θαλάμους θα πρέπει πρώτα να ζητάτε και να λαμβάνετε την σχετική άδεια από την διεύθυνση της Σχολής.
Η Σχολή
Η εστία της Σχολής αποτελείται από θαλάμους των δέκα ατόμων και παρέχει όλες τις ανέσεις που χρειάζεται ένας σπουδαστής για μία αξιοπρεπή διαβίωση: ζεστό νερό καθημερινά (σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας), θέρμανση κτλ. Οι σπουδαστές, ανάλογα με τα εξάμηνα, υπολογίζονται γύρω στους 300 με 350.
Στοιχεία Επικοινωνίας με την ΑΕΝ Ηπείρου
Διεύθυνση: Βαθύ, 48100, Πρέβεζα
Τηλέφωνα: 26820 89511, 26820 22095
Φαξ: 26820 24108
Email: aenipi@hcg.gr
Ιστορική Αναδρομή
Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 η αύξηση της δύναμης του ελληνόκτητου στόλου με την είσοδο σε αυτόν πλοίων υψηλής τεχνολογικής κατασκευής είχε καταστήσει επιτακτική την ανάγκη ανεύρεσης έμψυχου δυναμικού, το οποίο με την κατάλληλη εκπαίδευση θα μπορούσε επάξια να υπηρετήσει τη μεγεθυνόμενη ελληνική ναυτιλία. Προς αναζήτηση αυτού του νέου στελεχιακού δυναμικού για το ελληνικό Eμπορικό Nαυτικό, τόσο σε ό,τι αφορούσε αξιωματικούς καταστρώματος και μηχανής όσο και σε κατώτερο πλήρωμα, το ενδιαφέρον των αρμόδιων υπηρεσιών του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας αλλά και των Ελλήνων πλοιοκτητών άρχισε να στρέφεται προς τους νέους των «άναυτων περιοχών της χώρας μας», όπως χαρακτηριστικά τις αποκαλούσε ο Ανδρέας Γ. Λαιμός, «με κύριον σκοπόν την προσέλκυσιν των κατοίκων [τους] εις τα θαλάσσια έργα» , μέσω της ίδρυσης Σχολών Ναυτικής Προπαιδεύσεως. Επρόκειτο για μια στρατηγική επιλογή του ΥΕΝ, η οποία, όπως σημειώνεται στις σελίδες των Ναυτικών Χρονικών, κρίθηκε αναγκαία, καθώς στα μέσα της δεκαετίας του 1960 διαπιστωνόταν πως ήταν «περιωρισμένη πλέον […] η εισφορά των ναυτικών περιοχών. Απομαστεύονται αύται, πλην δεν επαρκούν. Ανάγκη να διευρυνθούν αι πηγαί ενισχύσεως του ναυτεργατικού μας δυναμικού. Αι σχολαί των ναυτοπαίδων αποβλέπουν εις αυτήν ακριβώς την προσπάθειαν» .
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και «προς αξιοποίησιν […] εις τον τομέα των θαλασσίων μεταφορών όσο το δυνατόν μεγαλυτέρου ποσοστού εκ του εθνικού μας εργατικού δυναμικού, το οποίον δεν ευρίσκει ικανοποίησιν εις τα πλαίσια της χερσαίας εν τη χώρα μας οικονομικής δραστηριότητος, επρογραμματίσθη [εν. το 1965] η ίδρυσις των εν λόγω ναυτικών σχολών, αι οποίαι, διά της καταλλήλου οργανώσεώς των, θα καταστούν κέντρα μαθητευομένων ναυτικών και φωτεινότατοι προβολείς των πλεονεκτημάτων της εις θαλασσίας μεταφοράς απασχολήσεως» .
Η πρώτη, λοιπόν, σχολή ναυτοπαίδων αποφασίζεται το 1965 να συσταθεί στην Πρέβεζα, με στόχο να προσελκύσει τους νέους, κυρίως, από τη δυτική Ελλάδα και τα Ιόνια Νησιά. Οι μαθητές που θα εισέρχονταν στη σχολή, τους οποίους οι αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας εκτιμούσαν σε 500 ετησίως, θα προπαρασκευάζονταν για το ναυτικό επάγγελμα επί ένα εξάμηνο. Η ενδιαίτηση και ο ιματισμός των μαθητών είχε προβλεφθεί να είναι δωρεάν, ενώ το διδακτικό προσωπικό θα προερχόταν σε σημαντικό βαθμό «από απομάχους της θαλάσσης ναυτίλους αξιωματικούς», ενώ «ναύκληροι θα διδάσκουν τα πρωρατικά έργα». Στο φύλλο της 1ης Οκτωβρίου 1966 έγραφαν τα Ναυτικά Χρονικά ότι «οι απόφοιτοι θα επιβαίνουν των πλοίων ως ναυτόπαιδες. Μετά διετίαν θα λαμβάνουν το πτυχίον του ναύτου. Το Υπουργείον δι’ ειδικής υπηρεσίας θα φροντίζη διά την ναυτολόγησίν των και την εν καιρώ παροχήν του πτυχίου» .
Για τα Ναυτικά Χρονικά η ίδρυση της σχολής ναυτοπαίδων Πρέβεζας ήταν ένα σημαντικό βήμα για την ανανέωση και τη βελτίωση του ανθρώπινου δυναμικού της ελληνικής ναυτιλίας. Το περιοδικό θεωρούσε πως πρότυπο της σχολής της Πρέβεζας θα έπρεπε να αποτελέσει το Εθνικόν Σχολείον Ναυτικής Εκπαιδεύσεως στο Λονδίνο, που πρόσφερε σημαντικές υπηρεσίες προς τη βρετανική εμπορική ναυτιλία. Συγκεκριμένα, διαβάζουμε στις σελίδες του περιοδικού πως η μεγάλη πλειοψηφία των νέων Βρετανών ηλικίας 15,5- 17,5 ετών, «οι οποίοι εισέρχονται εις το Εμπορικόν Ναυτικόν […] διά τας εργασίας καταστρώματος και γενικών υπηρεσιών», προέρχονταν από αυτή τη σχολή. Η επιδίωξη ήταν αντίστοιχο ρόλο να αναλάβει και η νέα σχολή της Πρέβεζας.
Το οικόπεδο, έκτασης 35 στρεμμάτων , όπου θα κατασκευαζόταν το κτιριακό συγκρότημα της σχολής, είχε ήδη βρεθεί στα μέσα του 1966. Επρόκειτο για μια έκταση του ελληνικού Δημοσίου και θα ζητείτο η παραχώρησή του, ενώ επιδίωξη ήταν τα χρήματα για την ανέγερση των κτιρίων να προέλθουν από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Και πράγματι στα τέλη του 1966 ο υφυπουργός επί των Οικονομικών Αγησίλαος Σπηλιάκος, έχοντας τη σύμφωνη γνώμη και του τότε πρωθυπουργού Στέφανου Στεφανόπουλου, κάνει αποδεκτό το αίτημα «περί παραχωρήσεως της υποδειχθείσης καταλλήλου εκτάσεως εις την Πρέβεζαν προς σύστασιν της σχολής μαθητευομένων ναυτικών», ενώ με έγγραφο ενημέρωνε σχετικά με την απόφασή του και το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Το επόμενο βήμα ήταν η Διεύθυνση Εκπαίδευσης του ΥΕΝ να αναλάβει την εκπόνηση της αναγκαίας χωροταξικής και αρχιτεκτονικής μελέτης καθώς και να υποβάλει στο Υπουργείο Συντονισμού (το σημερινό Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας) το επίσημο αίτημα παραχώρησης των αναγκαίων πιστώσεων από τον κρατικό προϋπολογισμό για την κάλυψη των δαπανών που απαιτούνταν τόσο για την ανέγερση των κτιρίων της σχολής όσο και για τη λειτουργία της.
Ωστόσο, το σχέδιο για άμεση έναρξη των έργων ανέγερσης των κτιρίων της σχολής και λειτουργία αυτής από το 1968 αποδείχθηκε αισιόδοξο, με δεδομένη την άρνηση ή κατ’ άλλους αβελτηρία της κεντρικής κυβέρνησης να εντάξει το έργο στο πρόγραμμα των δημοσίων επενδύσεων. Εν τέλει, θα περάσουν αρκετοί μήνες και μόλις το 1968 το ζήτημα ανέγερσης της σχολής θα μπει σε τροχιά υλοποίησης, καθώς ελήφθη πρόνοια, όπως όριζε το άρθρο 5 του ΑΝ 373/1968, για τη σύσταση ενός Κεφαλαίου Ναυτικής Προπαιδεύσεως και, όπως έγραφαν τα Ναυτικά Χρονικά, «η υιοθέτησις αυτής απετέλεσεν αίτημα της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών» . Το Κεφάλαιο μέσω μιας –ύψους έως δύο λιρών Αγγλίας– μηνιαίας εισφοράς «των υπό ελληνικήν σημαίαν εμπορικών πλοίων, ως και των υπό ξένην σημαίαν τοιούτων, αλλά συμβεβλημένων μετά του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου», θα συνέβαλε στην αρτιότερη λειτουργία των σχολών, με πρώτη εξ αυτών αυτήν της Πρέβεζας .
Το σχετικό βασιλικό διάταγμα για ίδρυση της σχολής ναυτοπαίδων Πρέβεζας θα υπογραφεί το 1968 (ΒΔ 179/1968) , αλλά και πάλι οι γραφειοκρατικές διαδικασίες θα θέσουν νέα χρονικά εμπόδια στο έργο υλοποίησης της σχολής, καθώς οι μελέτες για την ανέγερση του κτιριακού συγκροτήματος βρίσκονταν ακόμα και τον Ιανουάριο του 1969 σε διαδικασία προετοιμασίας. Εν τέλει είναι τον Φεβρουάριο του 1970 που θα ολοκληρωθεί η μελέτη και θα λάβει τη σχετική έγκριση από το Υπουργείο Δημοσίων Έργων για την ανέγερσή της. Η συνολική δημόσια δαπάνη είχε προϋπολογιστεί να ανέλθει σε 30.000.000 δρχ . Στις 22 Αυγούστου του 1970 έγινε η δημοπράτηση του έργου, ενώ στόχος ήταν το 1973 να ξεκινήσει η λειτουργία της σχολής, έτσι ώστε σε αυτή να «εκπαιδεύονται ταχυρρύθμως οι νέοι που επιθυμούν να σταδιοδρομήσουν ως πληρώματα επί των πλοίων» και συγκεκριμένα θα ειδικεύονταν «εις τον κλάδον του καταστρώματος (ναυτόπαιδες) ή της μηχανής (χειρισταί μηχανής) ή των γενικών υπηρεσιών».
Ο πρώτος διαγωνισμός για την εισαγωγή 240 μαθητών ηλικίας 15 έως 20 ετών στην –όπως είχε πια μετονομαστεί– Δημοσίαν Σχολήν Προπαιδεύσεως Εμπορικού Ναυτικού Πρεβέζης προκηρύχθηκε τον Σεπτέμβριο του 1972. Και από τον Νοέμβριο του 1972 θα ξεκινήσει και επισήμως η λειτουργία της, χωρίς όμως να διαγράφεται στην αρχή μεγάλη προθυμία των νέων της περιοχής να παρακολουθήσουν τα ολιγόμηνα μαθήματα . Παρ’ όλα αυτά η σχολή της Πρέβεζας θα συνεχίσει το έργο της υποδεχόμενη αρκετούς νέους μαθητές σε κάθε διαγωνισμό που προκηρυσσόταν, ενώ στα μέσα του 1973 θα αποφασιστεί και η μεταφορά της Δημοσίας Σχολής Θαλαμηπόλων από το Φάληρο στην Πρέβεζα. Έτσι, η σχολή της Πρέβεζας καλείτο πλέον να προπαιδεύσει τους νέους σε τρία χωριστά τμήματα, «εν διά το κατώτερον προσωπικόν καταστρώματος και μηχανής, με τετράμηνον εκπαίδευσιν εξ ης θα προέρχωνται οι ναυτόπαιδες και μαθητευομένοι μηχανής. Εν διά το προσωπικόν διαμερισμάτων, με εξάμηνον εκπαίδευσιν εξ ης θα προέρχωνται οι θαλαμηπόλοι του Εμπορικού Ναυτικού καταργουμένης της εν Φαλήρω Δημοσίας Σχολής Θαλαμηπόλων. Και, τέλος, εν διά το προσωπικόν μαγειρείου, με εννεάμηνον εκπαίδευσιν εξ ης θα προέρχωνται οι μάγειροι του Εμπορικού Ναυτικού» . Και στις αρχές του 1974 «οι πρώτοι απόφοιτοι της σχολής ‒255 εν όλω‒ κάτοχοι ναυτικού φυλλαδίου και πτυχίου, [προσφέρονταν] ήδη προς ναυτολόγησιν εις τα εμπορικά πλοία, ως ναύται και θερμασταί».
Αξίζει να σημειωθεί ότι η επιδίωξη της αποκέντρωσης των σχολών ναυτικής εκπαίδευσης, με προσέλκυση νέων προς τα ναυτικά επαγγέλματα από περιοχές που δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση με τη θάλασσα και τα επαγγέλματά της, είχε επιτευχθεί στην περίπτωση της σχολής της Πρέβεζας. Και αυτό καταδεικνύεται από το γεγονός πως το μεγαλύτερο ποσοστό των αποφοίτων της σχολής το 1975 καταγόταν από περιοχές της Ηπείρου και «κατέρχονται εις την θάλασσαν χάρις εις τας παρασχεθείσας διευκολύνσεις υπό της Σχολής της Πρεβέζης».
Σπουδαστές της Ακαδημίας Εμπορικού Ναυτικού Ηπείρου (Πρέβεζα) κατά το ακαδημαϊκό έτος 1974-1975.
Ωστόσο, το κτιριακό συγκρότημα της Πρέβεζας, «πολυτελούς κατασκευής», όπως χαρακτηριστικά έγραφαν τα Ναυτικά Χρονικά , που είχε τεθεί σκοπός να αναδειχθεί σε μεγάλο ναυτικό εκπαιδευτικό κέντρο της χώρας, θα αποτελέσει φιλόξενο χώρο για τη λειτουργία, από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1970, και της Σχολής Αξιωματικών Ασυρμάτου Εμπορικού Ναυτικού. Με αυτόν τον τρόπο ενισχύθηκε σημαντικά και διευρύνθηκε το εκπαιδευτικό έργο που ήδη επιτελείτο στη νεοϊδρυθείσα σχολή της Πρέβεζας.
Συγκεκριμένα, γράφουν τα Ναυτικά Χρονικά στο φύλλο της 15ης Οκτωβρίου 1974: «Διά του υπ’ αριθ. 578/1974 Διατάγματος προσετέθη μία ακόμα δημοσία σχολή εις την άλυσον των ναυτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μας. Πρόκειται περί Σχολής Ασυρματιστών, ήτις είναι η τρίτη της ειδικότητός της, μετά τας ομοίας του Ασπροπύργου και της Ρόδου» . Ο κύριος λόγος επιλογής της Πρέβεζας ως έδρας αυτής της νέας σχολής, η οποία είχε ήδη συσταθεί από το 1973 [ΠΔ 12/1973], ήταν σαφώς οι σύγχρονες εγκαταστάσεις της . Από την άλλη, βέβαια, σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε και η απόφαση του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας για αποκέντρωση των δημοσίων σχολών Εμπορικού Ναυτικού, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, με στόχο την προσέλκυση στα ναυτικά επαγγέλματα των νέων από περιοχές της ελληνικής περιφέρειας που δεν είχαν μακρά ή και καθόλου ναυτική παράδοση, όπως ίσχυε στους παραδοσιακούς ελληνικούς ναυτότοπους της νησιωτικής αλλά και ηπειρωτικής χώρας (π.χ. Οινούσσες, Κεφαλονιά, Χίο, Ιθάκη, Γαλαξίδι, Σύρο κ.λπ.) .
Βέβαια, από αρκετές πλευρές είχαν εκφραστεί επιφυλάξεις για το κατά πόσο η Πρέβεζα αλλά και οι υπόλοιπες περιοχές της δυτικής Ελλάδας είχαν την αντικειμενική δυνατότητα να τροφοδοτήσουν τη σχολή με ικανό αριθμό μαθητών. Για τα Ναυτικά Χρονικά ήταν σχεδόν δεδομένο ότι η σχολή θα τροφοδοτούνταν από τους επιλαχόντες του Ασπροπύργου, όπως ίσχυε τότε για το μεγαλύτερο μέρος των επαρχιακών σχολών. Και μάλιστα έθεταν το ερώτημα «Είναι σκόπιμος η ίδρυσις σχολών εις διάφορα σημεία της χώρας, με την βεβαιότητα σχεδόν ότι ο αριθμός των σπουδαστών της θα σταλή –ή, τουλάχιστον, θα συμπληρωθή– εξ Αθηνών;» . Η απάντηση που έδινε, ωστόσο, το περιοδικό ήταν ότι οι σύγχρονες εγκαταστάσεις της σχολής και η επιλογή ενός αξιόλογου διδακτικού προσωπικού μπορούσαν να εγγυηθούν ένα ελπιδοφόρο μέλλον, αρκεί να επιδεικνυόταν επιμονή και υπομονή από όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου αλλά και το στελεχιακό δυναμικό της σχολής. Από την άλλη, αξίζει να σημειωθεί ότι το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας συχνά προχωρούσε σε συστάσεις προς τους Έλληνες πλοιοκτήτες «να προσλαμβάνουν ως δοκίμους ή έστω και ως ναυτόπαιδας τους αποφοίτους των ναυτικών σχολών ασυρματιστάς, ίνα εκτελέσουν την προβλεπομένην διά την απόκτησιν του διπλώματός των θαλασσίων υπηρεσίαν». Η απόφαση για στήριξη με κάθε τρόπο των μαθητών των σχολών ασυρματιστών, και ιδίως της νέας και πλέον σύγχρονης σχολής της Πρέβεζας, ήταν μια ειλημμένη απόφαση του ΥΕΝ. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός πως τον Ιούλιο του 1975 θα προκηρυχθούν 120 θέσεις για τη σχολή ασυρματιστών της Πρέβεζας έναντι μόλις 60 για τη σχολή ασυρματιστών Ασπροπύργου και 40 για την αντίστοιχη σχολή της Ρόδου .
Παρουσιάζει επίσης ενδιαφέρον το γεγονός πως προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970 άρχισαν να εκφράζονται και σκέψεις για πιθανή μεταφορά της νέας αυτής σχολής ασυρματιστών στο κτιριακό συγκρότημα της σχολής της Νέας Μηχανιώνας, τη σημερινή ΑΕΝ Μακεδονίας. Ωστόσο, η σχολή θα παραμείνει στην Πρέβεζα έως και το 1992, προσφέροντας υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης στους μέλλοντες ασυρματιστές, που θα υπηρετούσαν τα ελληνόκτητα πλοία σε όλες τις θάλασσες του κόσμου .
Η Πρέβεζα όμως, πέραν των σχολών προπαίδευσης και της δημόσιας σχολής ασυρματιστών Εμπορικού Ναυτικού, θα αποτελέσει, αρκετά βέβαια χρόνια μετά τη λειτουργία της σχολής ασυρματιστών, και έδρα της πλέον πρόσφατης σχολής πλοιάρχων που απέκτησε η χώρα. Πρόκειται για την Ανώτερη Δημόσια Σχολή Πλοιάρχων Εμπορικού Ναυτικού Ηπείρου, η οποία θα ιδρυθεί το 1991 και η οποία συνιστά τη δέκατη Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού που λειτουργεί σήμερα στην Ελλάδα, έχοντας προσφέρει στην ιστορική της διαδρομή ένα άρτια καταρτισμένο στελεχιακό δυναμικό στην ελληνική ναυτιλία.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Η Συμβολή της Ναυτιλιακής Εκπαίδευσης- Εβδομήντα Χρόνια από την Ιδέα Σύστασης Κεφαλαίου Ναυτικής Εκπαίδευσης», Gratia Εκδοτική, Αθήνα 2017, σελ. 165