Του Σπύρου Ν. Βλασσόπουλου, Managing Director της Ionic Shipping (Mgt) Inc.
Ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που αντιμετώπισαν οι ναυτιλιακές εταιρείες κατά τη διάρκεια της πρωτόγνωρης κρίσης του κορονοϊού ήταν οι αλλαγές πληρωμάτων και το crew welfare. Παρότι και τα δύο ανέκαθεν αποτελούσαν, και εξακολουθούν να αποτελούν, προτεραιότητα για τη μεγάλη πλειονότητα των ναυτιλιακών εταιρειών, βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να αναγκάζονται να ανανεώσουν συμβόλαια με τους ναυτικούς τους λόγω των σημαντικών περιορισμών και κανονισμών που ισχύουν στις περισσότερες χώρες του κόσμου.
Ωστόσο, δεν ήταν μόνο οι ναυτικοί που βρίσκονται στα πλοία που επλήγησαν από αυτή την κρίση. Υπήρξαν πολλοί ακόμα ναυτικοί, οι οποίοι περίμεναν υπομονετικά στο σπίτι τους να μπαρκάρουν για να ξεκινήσει η μισθοδοσία τους.
Την ίδια στιγμή, διακόπηκαν απότομα οι επισκέψεις στελεχών των ναυτιλιακών γραφείων στα πλοία και κατά συνέπεια υπήρξε άμεσος αντίκτυπος στην υποστήριξη και στην εκπαίδευση που μπορούσαν να λάβουν οι ναυτικοί εν πλω. Η αδυναμία προσέγγισης ανθρώπων από τα ναυτιλιακά γραφεία στα πλοία είχε επίσης άμεση επίπτωση στο αίσθημα ενότητας μεταξύ προσωπικού θαλάσσης και στεριάς. Οι oil majors, μάλιστα, συνέχισαν να ασκούν πιέσεις για να μην εγκαταλειφθούν οι προσπάθειες επισκέψεων στα πλοία, προτείνοντας μεθόδους εικονικών επισκέψεων. Άλλωστε, όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος ‒ και μέχρι τώρα αυτή η λύση δείχνει να λειτουργεί.
Η εξάπλωση της πανδημίας του κορονοϊού ώθησε τις ναυτιλιακές εταιρείες στη δημιουργία και στη συστηματική ανανέωση των διαδικασιών και των μηχανισμών που απαιτούνται για την αντιμετώπιση των κρίσεων. Πρόσθεσαν μάλιστα πολύτιμη τεχνογνωσία στις εφαρμογές τους, η οποία πιστεύω πως θα αποδειχθεί χρήσιμη σε αντίστοιχες κρίσεις στο μέλλον. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι ναυτιλιακές εταιρείες που, μετά τον SARS και τον Ebola, δόμησαν διαδικασίες για τη διαχείριση και άλλων πανδημιών και έδρασαν έγκαιρα.
Αυτόν ακριβώς τον σκοπό εξυπηρετούν και οι ασκήσεις του resilience, οι οποίες έχουν εισέλθει στον κλάδο διαχείρισης δεξαμενόπλοιών τα τελευταία χρόνια, με στόχο την εκπαίδευση των πληρωμάτων αλλά και των στελεχών των γραφείων για την αντιμετώπιση περιστατικών εκτάκτου ανάγκης υπό μεγάλο στρες, με δομημένο και ψύχραιμο τρόπο.
Πιστεύω πως η κουλτούρα του resilience θα ήταν χρήσιμο να εφαρμοστεί σε ολόκληρη τη ναυτιλία και όχι μόνο στα δεξαμενόπλοια. Θεωρούμε, για παράδειγμα, ότι οι ναυτικοί που έχουν τριβή με το resilience έχουν αντιμετωπίσει την κρίση με μεγαλύτερη ωριμότητα και ψυχραιμία, και από πλευράς ψυχικής υγείας και από πλευράς εφαρμογής οδηγιών και μέτρων για την αποτροπή εξάπλωσης του ιού.
Η αλήθεια είναι ότι αυτή είναι η πρώτη φορά που λαμβάνονται τόσα μέτρα σε παγκόσμιο επίπεδο, με τις επιπτώσεις να επηρεάζουν όλη την αλυσίδα μεταφοράς. Ο κορονοϊός ήρθε για να μας θυμίσει ότι πλέον σήμερα είμαστε σε θέση να μπορούμε να ελέγξουμε πολλά πράγματα, αλλά όχι όλα. Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από ταχύτατες εξελίξεις και νέους κινδύνους.
Το συγκεκριμένο άρθρο με τίτλο “Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από ταχύτατες εξελίξεις και νέους κινδύνους” δημοσιεύθηκε στο τεύχος Ιουνίου-Ιουλίου των Ναυτικών σελ. 42. Μπορείτε να διαβάσετε το τεύχος των Ναυτικών Χρονικών εδώ.
