Ερευνώντας το αρχείο των Ναυτικών Χρονικών, αναδεικνύονται σπουδαίες προσωπικότητες της ελληνικής ναυτιλίας που με την επιχειρηματική τους δράση αλλά και τη διορατικότητά τους, άφησαν σπουδαία παρακαταθήκη για την νέα γενιά.
Ο Γεώργιος Μ. Δρακόπουλος (1915-2008) ήταν υιός του πλοιάρχου και πλοιοκτήτη Μάρκου Γ. Δρακόπουλου και είχε καταγωγή από τη Μύκονο. Σπούδασε νομικά και ειδικεύτηκε στο Ναυτικό Δίκαιο. Η ειδίκευσή του στο συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο υπήρξε καταλυτικής σημασίας στο να διεκδικήσει επιτυχώς αποζημίωση για το «Εμπρός», πλοίο του πατέρα του που χάθηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το χρηματικό ποσό που εξασφάλισε από ναυτασφαλιστικούς οίκους του Λονδίνου αποτέλεσε το αρχικό κεφάλαιο για να αποκτήσει το πρώτο του πλοίο, τη δεκαετία του 1940. Το μεταχειρισμένο αυτό πλοίο, που αποκτήθηκε χάρη και στη συνεπένδυση του Πρόδρομου Μποδοσάκη-Αθανασιάδη, ονομάστηκε «Avance» και χρησιμοποιήθηκε κατά κύριο λόγο για να μεταφέρει φορτία για λογαριασμό της εταιρείας λιπασμάτων του Ομίλου Μποδοσάκη.
Το 1951 ο Γεώργιος Μ. Δρακόπουλος ίδρυσε, ξανά σε συνεργασία με τον Μποδοσάκη-Αθανασιάδη, την Empros Lines. Η εταιρεία αυτή, συνώνυμη πλέον με το όνομα Δρακόπουλος, μετέφερε φορτία από τη Μεσόγειο προς τη Βόρεια Ευρώπη. Ο στόλος της αποτελούνταν τόσο από πλοία liner όσο και tramp, κάτι που προσέδιδε στην Empros την πρωτοτυπία να είναι μία από τις ελάχιστες ελληνικές εταιρείες εν Πειραιεί που ασχολούνταν ταυτόχρονα με τη liner και την tramp ναυτιλία.
Παρότι ο Μποδοσάκης-Αθανασιάδης αποχώρησε από τη συνεργασία το 1969, για να ιδρύσει την Prodromos Lines SA, ο Γεώργιος Μ. Δρακόπουλος συνέχισε την εφοπλιστική του δραστηριότητα με την Empros Lines, επικεντρώνοντας ακόμα πιο συστηματικά τη δραστηριότητά του στη liner και στην tramp ναυτιλία. Τομή για την εξέλιξη της εταιρείας ήταν η απόφαση του Γεωργίου Μ. Δρακόπουλου να επενδύσει σε νεότευκτα στην Αγγλία και στην Ιαπωνία από το 1974 και έπειτα.
Η πολυεπίπεδη δραστηριότητα της Empros Lines και η στρατηγική διαφοροποίησης που εισήγαγε με επενδύσεις σε διαφορετικούς τύπους πλοίων και διαφορετικές αγορές, παρότι δεν ήταν κάτι συνηθισμένο για ελληνική εταιρεία, αποτέλεσαν σωτήριο παράγοντα κατά την παρατεταμένη ναυτιλιακή κρίση της δεκαετίας του 1980.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, η στρατηγική διαχείριση της εταιρείας πέρασε στην τρίτη γενιά της οικογένειας Δρακόπουλου, η οποία ήδη από την αυγή της νέας χιλιετίας στράφηκε εκ νέου στην αγορά νεότευκτων. Ο Γ. Μ. Δρακόπουλος ποτέ δεν ξέχασε τον τόπο καταγωγής του, αφήνοντας πλούσια παρακαταθήκη κοινωφελών έργων και πολιτιστικής κληρονομιάς. Το 1985 συνέστησε το Ναυτικό Μουσείο Αιγαίου στη Μύκονο, με σκοπό τη διατήρηση, την προβολή και τη μελέτη της ελληνικής ναυτικής ιστορίας και παράδοσης, και ειδικότερα της εξέλιξης και της δραστηριότητας του εμπορικού πλοίου, κυρίως στον χώρο του Αιγαίου. Σκάφη με μεγάλη ιστορική παράδοση αποκτήθηκαν από το Ναυτικό Μουσείο Αιγαίου και σήμερα εκτίθενται στο κοινό, στο Πάρκο Ναυτικής Παράδοσης στο Φάληρο.
Ο Γεώργιος Μ. Δρακόπουλος, είτε με την ιδιότητα του δικηγόρου είτε με αυτήν του πλοιοκτήτη διεθνούς εμβέλειας, αρθρογραφούσε τακτικά στα Ναυτικά Χρονικά. Έχοντας συγγράψει πάνω από τριάντα άρθρα για το περιοδικό, ανέλυε τις τάσεις των ναυτιλιακών αγορών καθώς και θέματα ναυτικής νομολογίας και νομοθεσίας. Σημαντικές ήταν και οι αναλύσεις του για θέματα εθνικής και ευρωπαϊκής πολιτικής, ειδικά μετά την επανεκλογή του στο ΔΣ της ΕΕΕ το 1979. Υπήρξε σημαντικότατος αρωγός του ελληνικού ναυτιλιακού Τύπου και υποστήριζε ενεργά την εξωστρέφεια της ελληνικής ναυτιλιακής κοινότητας.
Ενδεικτικά άρθρα του Γεωργίου Μ. Δρακόπουλου στα Ναυτικά Χρονικά θα βρείτε στους ακόλουθους συνδέσμους:
https://archive.naftikachronika.gr/issue1978
https://archive.naftikachronika.gr/issue1976
https://archive.naftikachronika.gr/issue1980
«Η ψηφιοποίηση του αρχείου των τευχών από το 1931 έως το 1983 είναι μια ευγενική χορηγία του Ιδρύματος Ευγενίδου, στη μνήμη της Μαριάνθης Σίμου».
Πληροφορίες για τη συγγραφή του άρθρου αντλήθηκαν από τεύχη των Ναυτικών Χρονικών με αφιερώματα στο πρόσωπο του Γεωργίου Μ. Δρακόπουλου και από την έκδοση I. Theotokas and G. Harlaftis, «Leadership in World Shipping – Greek Family Firms in International Business» (Palgrave MacMillan 2009).
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε και για τις υπόλοιπες εμβληματικές προσωπικότητες που αρθρογραφούσαν στα Ναυτικά Χρονικά:
