Οι ναυτιλιακές επιχειρήσεις διαχειρίζονται πλοία, συμμετέχουν ανταγωνιστικά στις ναυλαγορές αναζητώντας απασχόληση γι’ αυτά, ναυπηγούν ή αποκτούν μεταχειρισμένα πλοία προκειμένου να επεκτείνουν τον στόλο τους, πωλούν πλοία, με σκοπό είτε την περαιτέρω εκμετάλλευσή τους είτε τη διάλυσή τους για λειτουργικούς ή άλλους λόγους. Οι παραπάνω «κινήσεις» των ναυτιλιακών επιχειρήσεων στις τέσσερις αγορές της ναυτιλίας καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη συνολική ρευστότητα της βιομηχανίας.
Πιο συγκεκριμένα, τη συνολική ρευστότητα στη ναυτιλία διαμορφώνουν οι εισροές που δέχονται οι ναυτιλιακές επιχειρήσεις από τη ναυλαγορά, ως αποτέλεσμα των ναυλώσεων των πλοίων τους από τους φορτωτές. Παράλληλα, εισροές προέρχονται και από την αγορά των διαλύσεων πλοίων, ως αποτέλεσμα της πώλησης πλοίων στα διαλυτήρια είτε γιατί η τεχνολογία τους θεωρείται απαξιωμένη είτε γιατί η διαχείρισή τους είναι ασύμφορη οικονομικά.
Ταυτόχρονα, υπάρχουν και εκροές, δηλαδή κεφάλαια που καταβάλλουν οι επιχειρήσεις στα ναυπηγεία ώστε να πληρώσουν τα πλοία που ναυπηγούν για λογαριασμό τους. Η τέταρτη αγορά, η αγορά των μεταχειρισμένων πλοίων, δεν μεταβάλλει τη συνολική ρευστότητα της ναυτιλίας, γιατί στην πραγματικότητα τα κεφάλαια ανακυκλώνονται αλλάζοντας απλώς χέρια, από τις επιχειρήσεις-αγοραστές των μεταχειρισμένων πλοίων στις επιχειρήσεις-πωλητές, παραμένουν όμως πάντοτε στις επιχειρήσεις.
Με βάση την ανάλυση του M. Stopford, οι ροές κεφαλαίων μεταξύ των τεσσάρων αγορών συμβάλλουν επίσης στον καθορισμό του φαινομένου του ναυτιλιακού κύκλου, δηλαδή των διακυμάνσεων που καταγράφονται στις ναυτιλιακές αγορές.
*Οι πληροφορίες για το παραπάνω άρθρο αντλήθηκαν από το βιβλίο «Οργάνωση και διοίκηση ναυτιλιακών επιχειρήσεων» του Καθ. Ιωάννη Θεοτοκά (Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 3η έκδοση, Σεπτέμβριος 2019, σελ. 52).
